یادداشتی درباره فیلم The Circle؛
Circle هزارتوی تکنولوژی و حریم خصوصی
به گزارش لینک وبسایت، اصفهان همه می دانیم که در دنیایی زندگی و از ابزاری استفاده می نماییم که اطلاعات خصوصی ما امکان دارد به راحتی و بدون رضایت مان ثبت گردد. برای مثال، گوگل به سادگی می تواند از سرچ های ما آگاه شود، اما چند مدیر ارشد این غول جهان حاضر هستند که ما از سرچ های ساده و حتی روزمره آنها با خبر شویم؟
«سرکل» (The Circle) با مدت زمان ۱۱۰ دقیقه، کاری از سینمای آمریکاست که سال ۲۰۱۷ میلادی ساخته شده است. این اثر به کارگردانی جیمز آدام پانسولت (James Ponsoldt)، جنبه های کوچکی از چالش بشر با علم و زندگی مدرن را نشان داده است.
تکنولوژی ارتباطات و بخصوص جهان اینترنت از ما جلو زده است؛ در حالیکه هنوز بعضی از ابعاد و آینده آن برای ما شناخته شده و شفاف نیست. و هنوز حتی در پیشرفته ترین کشورهای دنیا هم مردم و دولت ها تکلیف خودشان را با بعضی از زوایای آن روشن نکرده اند. وجود هزاران فیلم و کتاب و قوانینی که هر روز تصویب می شوند و تغییر می کنند، بازتابی از همین دست نگرانی های بشر است. فیلم علمی-تخیلی «سرکل» (The Circle) یکی از آن هاست که ضمن نگاه به وضعیت حاضر این بخش از تکنولوژی، تلاش در خیال پردازی در رابطه با آینده آن هم دارد؛ خیالاتی که بدون اغراق الان هم بر برخی از جنبه های زندگی ما و رابطه ما با تکنولوژی حاکم است.
می هالند (Mae Holland) با بازی اما واتسون (Emma Watson)، دختر جوانی است که با پدر مبتلا به ام اس و مادرش زندگی کوچکی دارد. او پسری به اسم مِرسر (Mercer) با بازی الار کولترین (Ellar Coltrane) را هم می شناسد که در گذشته به یکدیگر عشق و علاقه ای داشتند و هنوز ته مانده هایی از آن در وجودشان هست. می در فاصله بین خانواده و دوستی هایش یک دغدغه مهم دارد، آن هم رهایی از شغل های کم درآمد و پاره وقت است؛ مخصوصاً به علت بیماری پدر که هزینه های درمانش از توان مالی خانواده خارج شده و بیمه هم حمایت نمی کند.
دختر جوان دیگری به اسم آنی آلرتون (Annie Allerton) با نقش آفرینی کارن گیلان (Karen Gillan) که کارمند شرکتی اینترنتی به اسم «سرکل» است، یک مصاحبه کاری خوب برای دوستش می، دست وپا می کند. می در مصاحبه شرکت می کند و یکی از کارمندان بخش تکنولوژی «سرکل» می شود. ورود به دنیای «سرکل» که نامش با «گوگل» در دنیای واقعی شباهت هایی دارد و نمی توان گفت، اتفاقی است، کمی برای می شوکه کننده است؛ از آدم های به ظاهر پرسروصدا و اجتماعی و حرفه ای گرفته تا امکانات تفریحی و علمی عجیبی که در آنجا با آنها روبه رو می شود. اما می «گاپی» یا نورسیده خوبی است. و می تواند خودش را جمع کند و امتیازش را که در شرکت اهمیت دارد، بالا ببرد.
«سی چنج»؛ رازها دروغ اند
می بعد از سردرگمی آغاز راه، بر مبنای یک اتفاق، به سرعت پیشرفت می کند و محبوب تر می شود. شاید هم پیشرفت او اتفاقی نیست و چون رئیس شرکت، بیلی با بازی تام هنکس (Tom Hanks)، تشخیص می دهد میِ جوان می تواند دردسرساز شود، او را در ابرشرکت خود ارتقاء می دهد و حسابی او را زیرنظر می گیرد. شرکت «سرکل» شعاری دارد معروف به «رازها دروغ اند». این شعار مخصوصاً با تولید یکی از فناوری های «سرکل» به نام «سی چنج» (SeeChange) سر زبان می افتاد.
«سی چنج» یک چشم کوچک است که به سادگی میتوان آنرا در محیط های مختلف یا روی بدن آدم ها کار گذاشت و به همه اطلاعات محیط یا آن فرد دسترسی پیدا کرد. با «سی چنج» دیگر رازی معنا ندارد. پس «رازها دروغ اند». تمام آمدورفت ها، ملاقات های خصوصی یا علنی فرد، ایمیل ها، حساب های بانکی، تماس ها، و حتی احساسات هر شخص از شادی تا غم او و به صورت کلی هر فعالیت دارنده «سی چنج»، در فضای مجازی یا محیط فیزیکی به ثبت می رسد. این اطلاعات در لحظه برای افراد دیگر هم به نمایش درمی آید یا بهرحال شرکت بر آنها تسلط کامل دارد.
بیلی، رئیس «سرکل»، دستاورد «سی چنج» را بسیار مهم می داند. او اعتقاد دارد که با این فناوری جان آدم ها از تروریست ها یا هر آدم کش خطرناکی در امان خواهد ماند. شناسایی و تعقیب مجرمان به راحتی صورت خواهد گرفت. از طرفی زیبایی های دنیا، مثلا تولد یک بچه خرس در قطب، برای ما قابل دیدن خواهد بود. و اشتراک گذاشتن آنها برای بشری که آگاهی و دانستن حق اوست، اما امکان دارد محدودیت مکانی و زمانی و برخی ناتوانی ها داشته باشد، دستاورد بزرگی است که بشر باید به احترامش بایستد. «سی چنج» برای مراقبت از کودکان و سالمندان یا بیماران هم جذابیت زیادی دارد.
به طور کلی، «سی چنج» مثل بمب صدا می کند و همه شیفته اش می شوند. اما سوال اینجاست که چند نفر حاضر هستند از «سی چنج» استفاده کنند؟ برای مثال، در همان شرکت «سرکل» کارمندی حاضر می شود این فناوری را به لباسش وصل کند و تمام اطلاعاتش در اختیار دیگران قرار بگیرد؟ همه «سی چنج» را تشویق می کنند و هوادار دوآتشه اش هستند. آنرا دستاورد بزرگ «سرکل» و تاریخ علم می دانند. برای نمونه، معتقدند دموکراسی با این ابزار معنا پیدا می کند، چون از این به بعد تمام ریز و درشت زندگی یک دولتمرد برای مردم عیان است و هیچ رازی وجود ندارد.
همه باور دارند که آدم ها وقتی احساس کنند رفتار و حرف هایشان ثبت و دیده می شود، بهتر عمل می کنند و کمتر به سراغ جرمی بزرگ یا اشتباهی کوچک می روند. بااین حال، کسی دلش نمی خواهد به این چالش وارد شود. می نخستین کارمند «سرکل» می شود که حاضر است این فناوری را روی لباسش به کار بگذارد. همه عاشق می می شوند و او بی نهایت دوست در دنیا پیدا می کند که تمام زندگی خصوصی اش را (به جز رفتن به دست شویی و حمام!) می بینند و می توانند با او صحبت کنند.
شفافیت محض؛ آری یا نه؟
می هم شیفته این ایده می شود، اما کم کم و در گذر زمان در موقعیت هایی قرار می گیرد که احساس می کند حریم خصوصی اش به خطر افتاده است. به مرور پی می برد که دلش نمی خواهد کسی اتاق خواب پدر و مادرش را ببیند. یا تماشای مسواک زدنش از جانب دیگران کمی حال بهم زن به نظر می آید یا لحظه هایی است که غم وجودش را گرفته و دوست دارد آرام و به تنهایی اشک بریزد، اما نمی تواند. مدام مجبور است لبخندی گشاد و مصنوعی روی لب داشته باشد، چون در معرض دید این و آن قرار دارد. اما می همچنان تحت تاثیر «سی چنج» است و عقب نمی کشد.
با رونمایی از «سول چنج» که زیر بیست دقیقه می تواند هر آدمی را که روی این خاکی از او خواسته شده، شناسایی کند و اطلاعاتش همچون مکان فعلی اش را به دیگران بدهد، مسیر علایق می عوض می شود. مخصوصاً وقتی از سوی کارمندان شرکت و رئیس خود مجبور می شود با «سول چنج» مرسر، دوست سابقش، را پیدا کند. می به سختی قبول می کند، اما پشیمانی اش برای او می ماند. چون مرسر به خاطر ناآگاهی و ترسی که از راه برنامه «سول چنج» به او دست می دهد، تصادف می کند و جان خویش را از دست می دهد.
مرگ مرسر زندگی کاری او را به مرحله ای تازه وارد می نماید. می تصمیم می گیرد «سی چنج» را روی لباس بیلی، غول اصلی «سرکل» و یکی دیگر از مدیران اصلی شرکت کار بگذارد. بیلی و همکارش ترجیح می دهند روزی هزار بار بمیرند، تا این که همه مردم دنیا به اطلاعات خصوصی آنها دسترسی داشته باشند! وحشت بیلی و مدیرش از دیده شدن زندگی خصوصی شان نگاه همه را به «سی چنج» تغییر می دهد و همه متوجه می شوند که استفاده از چنین ابزاری با وجود جذابیتش، چه نتایج ناگواری خواهد داشت. همینطور از نگاهی نو در برابر آینده بشر احساس مسئولیت می کنند.
در این فیلم می بینیم که همه می خواهند علم پیشرفت کند و از این پیشرفت زندگی افراد مفیدتر و راحتتر شود، اما پذیرش علم و در این فیلم، تکنولوژی «سی چنج» که حریم خصوصی را مضحک می داند، گاهی برای مدرن ترین انسان هم دشوار است. البته «سی چنج» خیلی هم دستاورد خیالی و دور از ذهنی نیست!
همه می دانیم که در دنیایی زندگی و از ابزاری استفاده می نماییم که اطلاعات خصوصی ما امکان دارد به راحتی و بدون رضایت مان ثبت گردد. یک مثال ساده آن، سرچ های ما در گوگل است. گوگل به سادگی می تواند از سرچ های ما آگاه شود، اما چند مدیر ارشد این غول جهان حاضر هستند ما از سرچ های ساده و حتی روزمره آنها با خبر شویم؟ «سرکل» نشان داده است که در هزارتوی تکنولوژی اگر کسی هم حاضر شود که حریم خصوصی اش در معرض دید همگان قرار بگیرد، کارمندانی امثال «می» هستند و نه رئیسی چون «بیلی». عکس معروف مارک زاکربرگ را همه در خاطر داریم که چطور وب کم لپ تاپش را با چسب پوشانده بود!
فیلم علمی - تخیلی «سرکل» یکی از آثار سینمایی است که ثابت می کند با وجود گسترش فناوری هایی که داده های خصوصی ما را ثبت می کنند، هنوز قبولشان در زندگی امروز ساده نیست. هنوز کسانی هستند که حاضر به پذیرش آنها نیستند و در رأس آنها خود سازندگان این تکنولوژی ها قرار دارند. «سرکل» به یادمان می آورد که نه میتوان به علم پشت کرد و نه میتوان بی چون وچرا تسلیم آن شد.
یادداشت از مونا فاطمی نژاد
منبع: linkwebsite.ir
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب